Uitgetraaid

Onder donderend applaus verlaten we het zaaltje van het wijktheater in den Bosch met het besef dat de puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen. PLANKVAST staat als een huis. Het beeld is prachtig surreëel, de inhoud is vervreemdend en grappig tegelijk. Het in het begin zo verfoeide lijflied  lijkt ons nu te passen als een maatpak, waarin we vrijelijk kunnen bewegen. Na een voorzichtige start voor de Oisterwijkse terrassen, is de act gestaag gegroeid. We kregen te maken met tegenslag (een langdurige blessure van Sandra) waardoor de act moest worden aangepast naar een vier-mans-voorstelling. Het einde werd bijgesteld en nieuwe Plankbeelden werden toegevoegd. Via het Arnhemse Sonsbeekpark en de Postelse abdij trokken we richting een landgoed in Ulvenhout om te eindigen in het wijktheater in den Bosch. Een try-out-periode van twee maanden met heel verschillende locaties en randvoorwaarden en de conclusie is…de act blijft overal overeind!

Nog een fijne conclusie…we kunnen goed met elkaar overweg. Er was ongelofelijk veel plezier zowel voor als achter de coulissen.  Spelen tussen de buien door op het Sonsbeektheateravenue, omkleden in een decor van Fellini in de abdij van Postel, lopend als levend kunstwerk op het landgoed in Ulvenhout…overal was het plezier van spelen voelbaar.

20140817_150429

Joepie hoor ik u denken…louter pluspunten. Dat is niet helemaal waar want organisatorisch is het nog lastig om de agenda’s op elkaar af te stemmen. Eind oktober gaan we om de tafel om te bedenken hoe nu verder…de wil om de act levend te houden (en uit te bouwen) is er zeker…de vraag is nu vooral hoe?

Ik eindig met een citaat van de recensist van het wijktheater

Aanvankelijk dacht ik nog dat er een diepe boodschap achter zat, achter de random bewegingen en gebeurtenissen die zich op het podium afspeelden. Ik had opgeschreven dat het hoge kunst was, dat het kon terugslaan op de maatschappij waarin wedstrijden en het beter zijn steeds een belangrijkere rol gingen spelen. Het drong pas tot me door toen de reacties uit het publiek veranderden van verbazing in luid geschuddebuik dat de naam van de groep terugsloeg op (Clini)clowns. Een groot deel van de clownerieachtige act was improvisatie en bedoeld voor puur vermaak.

Het geeft wel aan dat de act ruimte geeft voor eenieders verbeelding en interpretatie en dat is een prettige gedachte.

Ik lees het als een compliment voor een zeer geslaagde try-out

_BWC3199

Post Tagged with , , ,